માધવની યાદમાં સુંવાળું મોરપિચ્છ

માધવ થઈને રોજ મલકે

પીંછાના રંગ બધા પીગળે ને બુંદ બુંદ

આસવ થઈને રોજ છલકે.

.

શ્વાસ મહીં ઘૂંટાયા મોરલીના સૂર

હવે કેમ કરી એને તરછોડવા,

આંખમાં સમાયું રે આખું આકાશ

હવે કેમ કરી તારલિયા તોડવા;

એવું તરછોડવું ને એવું રે તોડવું

કેમ રોજ પાંપણની પલકે.

.

વનરા તે વન વિના પાનખર આજ

જાણે ખોઈ બેઠું રે લીલાશ,

યમુના તો વ્હેતી બે કાંઠે ભરપૂર

એનાં વ્હેણને રે ખટકે ભીનાશ;

એવી લીલાશ ક્યાંક એવી ભીનાશ ક્યાંક

સમણું થઈ રોજ રોજ ઝલકે.

.

( મહેશ સોલંકી ‘બેનામ’ )