માધવની યાદમાં સુંવાળું મોરપિચ્છ
માધવ થઈને રોજ મલકે
પીંછાના રંગ બધા પીગળે ને બુંદ બુંદ
આસવ થઈને રોજ છલકે.
.
શ્વાસ મહીં ઘૂંટાયા મોરલીના સૂર
હવે કેમ કરી એને તરછોડવા,
આંખમાં સમાયું રે આખું આકાશ
હવે કેમ કરી તારલિયા તોડવા;
એવું તરછોડવું ને એવું રે તોડવું
કેમ રોજ પાંપણની પલકે.
.
વનરા તે વન વિના પાનખર આજ
જાણે ખોઈ બેઠું રે લીલાશ,
યમુના તો વ્હેતી બે કાંઠે ભરપૂર
એનાં વ્હેણને રે ખટકે ભીનાશ;
એવી લીલાશ ક્યાંક એવી ભીનાશ ક્યાંક
સમણું થઈ રોજ રોજ ઝલકે.
.
( મહેશ સોલંકી ‘બેનામ’ )
