બારીની બહાર ચાંદીની ઘૂઘરીઓ જેવો વરસાદ
દીવાલોની ભીતર ટી.વી.માંથી
રંગબેરંગી દ્રશ્યોનાં ઝાપટાં
ને હું જોયા કરું છું શૂન્યમનસ્ક
.
પવનના ખિસ્સામાંથી મળેલી ચિઠ્ઠીઓ
મારી ત્વચા વાંચે છે
પણ મારાં રૂંવાડાઓ સાવ બુદ્ધુ છે
.
છાપરા ઉપર ટપટપ ટપકતું સંગીત
મનને હીંચકા ખવડાવી શકે
પણ કાનને ટેવ જ નથી, વરસાદના વાજિંત્રો સાંભળવાની
.
જીભ ઉપર વરસાદનું ટીપું મૂકવાથી
આખા શરીરમાં ધીમે ધીમે રોમાંચ ફેલાઈ જાય
પણ જીભને વરસાદમાં ગેબનો પરસાદ પરખાતો જ નથી
.
હું મારી અભણ ઈન્દ્રિયોથી
માત્ર કેટલા ઈંચ વરસાદ શહેરમાં પડ્યો
એના સમાચાર ટી.વી.માં જોયા કરું છું
.
સામેની ઝૂંપડીમાં
થોડું થોડું પાણી ભરાવા લાગ્યું છે
એની ચિંતા વગર એક વૃદ્ધ
બેચાર બાળકોની સાથે ગીત ગાય છે :
ક્યાં છે ઊની રોટલી, ક્યાં છે ઊનું શાક
તો પણ તું મહેમાન છે, આવ રે વરસાદ
.
( મુકેશ જોષી )
અદભુત…
અદભુત…
અદભુત…
વાહ, ક્યાં છે ઊની રોટલી, ક્યાં છે ઊનું શાક… તો પણ તું મહેમાન છે…. વાહ
વાહ, ક્યાં છે ઊની રોટલી, ક્યાં છે ઊનું શાક… તો પણ તું મહેમાન છે…. વાહ