હું જાગું છું અને દિવસને આવકારું છું
અને સહજપણે દઈ દઉં છું સ્મિતનું ફૂલ.
એ પણ મને આપે છે પંખીનો એક ટહુકો
અને પળેપળમાં વહી રહે છે ભમરાનું ગુંજન.
.
સવારના આ માહોલમાં હવા નજાકતથી મને
સ્પર્શે છે અંગે અંગે અને મને ફૂટે છે
રોમાંચની અધખીલી કળીઓ જે થોડીક ક્ષણોમાં
મારી આસપાસ એક મધુમય વાતાવરણ થઈને મ્હેકી ઊઠે છે.
.
હું પણ બ્હેકી ઊઠું છું સવારથી તે રાત સુધી.
ક્યાંય કશો ભાર ભાર નથી, થાક નથી કે કોઈ કંટાળો.
દિવસની ગતિમાં જ ‘ઠુમક ચલત રામચંદ્ર બાજત પૈજંનિયાં’નો
મંદ મધુર ધ્વનિ હોય પછી કોલાહલની તો છાયા પણ ક્યાંથી ?
.
મને હંમેશા એમ લાગે છે કે હું કોઈ દ્રાક્ષ-મંડપમાં
મારી સાંજ સાથે સંવનન કરતો રાતરાણી સાથે સૂઈ જાઉં છું.
.
( સુરેશ દલાલ )
સુંદર રચના !
સુંદર રચના !