.
મધ્યરાત્રિએ આવતી રાતરાણીની મ્હેક જેવી તારી યાદ
અંધારામાં હળુહળુ કંડારે છે એક કોમળ શિલ્પ.
પથારીમાં પડેલો હું એને જોયા કરું છું નિ:સ્તબ્ધતાથી.
ઝાકળથી જન્મેલી એની આંખો જાણે કે હમણાં જ હસી પડશે.
બિડાયેલા હોઠમાંથી એકાએક પ્રગટશે સૂર્યનો લાલ રંગ
અને આખા ચહેરાને અજવાળતો એ કંકુ થઈને મ્હોરી ઊઠશે.
જરાક પણ જો એનાં ચરણ હલચલ થાય તો હવામાં ઝાંઝરના રોમાંચનો રંગ.
.
ખુલ્લાં સ્તનોમાં આષાઢના વાદળની જેમ ચાંદની ઘેરાઈ રહી છે.
આંગળીઓમાં ટહુકે છે સ્પર્શનાં રેશમી પીંછાઓ
અને થીજેલા ગીત જેવું મારું મૌન મલ્હાર થઈને વરસી પડે છે.
શયનખંડની બારી ઉપર ટપકતાં ફોરાંઓના ધ્વનિનું ચિત્ર
અને પવનથી ચિરાઈ જતો પડદાઓની ઘંટડીઓનો ઘેરો અજંપો.
શયનખંડના દર્પણમાં ભીંસાઈને સંતાતાં આપણે બે
અને દર્પણની બહાર વિસ્મય અનુભવતી રાતરાણીની મ્હેક !
.
( સુરેશ દલાલ )
Suresh Dalal does wonders with his pen.
Is it the meter that his specialty?
Or his rhyme of a lone ‘dafli’?
Sonnet it is that finally gets victory.
Nope,
its the Seer in him ‘Sureshi’ surely!
Suresh Dalal does wonders with his pen.
Is it the meter that his specialty?
Or his rhyme of a lone ‘dafli’?
Sonnet it is that finally gets victory.
Nope,
its the Seer in him ‘Sureshi’ surely!
As always SD…my fav…n mast kavita..nice choice of yours
As always SD…my fav…n mast kavita..nice choice of yours