.

ચારે બાજુ આગ ફેલાયેલી છે. એની જ્વાળાઓ પળે પળે વધતી જ જાય છે. તેની જાળથી બધું ભસ્મ થતું જાય છે, ને એમાં મારી એક પછી એક વસ્તુઓ નામશેષ થતી જાય છે. આ આગની જાળની વચ્ચોવચ્ચ ઉભેલી હું અને નિ:સહાય નજરે મારું બધું નામશેષ થતાં જોઈ રહી છું. ફક્ત હું અને હું જ બચી છું. આમાંથી બહાર નીકળવા માટે મારા આત્માને, મારા મનને સાબૂત કરવાની ખૂબ જરૂરત છે. જો મારું મન મારા આત્માની વાત સમજી જાય તો આપોઆપ આ અગનખેલમાંથી બહાર નીકળી આવું અને ચો તરફ ચંદનની મહેંક ફેલાવી દઉં.

.

.

કેટલી શાંતિ થઈ જાય છે જ્યારે જ્યારે હું તારી સાથે વાતો કરું છું. મને કાંઈ પણ થાય સુખ મળે કે દુ:ખ મળે હું દોડતી તારી પાસે આવી જાઉં છું. અને મારો ઊભરો બહાર કાઢી નાખું છું. જ્યારે જ્યારે મારો ઊભરો, મારા મનનો આક્રોશ બહાર નીકળી જાય છે ત્યારે અચાનક મારું મન ખૂબ જ શાંત થઈ જાય છે. મને ખબર છે મારો તારા પ્રત્યેનો રાગ તે એક તરફી છે. તને કદાચ મારી પ્રત્યે, મને તારી પ્રત્યે છે એટલો રાગ નહિ પણ હોય પણ મને શ્રદ્ધા છે. મારા તારી પ્રત્યેના આ નિ:સ્વાર્થ પ્રેમથી તારા અંતરમાં પ્રેમની સરવાણીઓ ફૂટશે અને તું અચાનક બોલી ઉઠીશ કે હું તારો જ છું. મારી આ શ્રદ્ધાની જ્યોત અખંડ રહે એવું તું ઈચ્છે છે ને ?

.

.

સાવ અચાનક અજાણી કેડી ઉપર પગ તો મૂક્યો પણ એ કેડી ઉપર ચાલતાં ચાલતાં મને ખબર પડવા લાગી કે કેટકેટલા વળાંકો, કેટકેટલા પથરાઓ ને કેટકેટલા ખાડાટેકરા આવે છે. ખૂબ સંભાળીને પગ મૂકવા છતાં પણ ક્યાંય ને ક્યાંક તો છોલાઈ જતું. ક્યારેક મોઢામાંથી ચીસ નીકળી પડતી તો ક્યારેક ભૂલી પડતી. ધીમે ધીમે એ કેડી ઉપર ચાલવાની મને આદત પડી ગઈ. ખાડા, ટેકરા, વળાંકો, પથરા બધું જાણે મેં બનાવ્યું હોય એવું લાગવા માંડ્યું. ધીમે ધીમે એ કેડીઓ પર હું આંખો મીંચીને પણ નિશ્ચિત પણે ચાલવા લાગી. હવે હું એ અજાણી કેડીઓ ઉપર ક્યારેય ભૂલી નથી પડતી. મેં તેમને મારી બનાવી દીધી છે.

 

( પલ્લવી શાહ )