હોસ્પિટલની તે રાત…
પેસેજના થાંભલાએ તાણી રાખેલો તે ભયાનક અંધકાર.
બારણામાંથી આવનારાં ભયભીત પ્રકાશકિરણોમાં
માંડ-માંડ ઊભું રહેલું તે ઝાડ.
.
અંદર ચાલેલી નર્સોની દોડધામ.
ડોક્ટરોનો દબાયેલો જડ અવાજ.
ઓજારોનો આવજ, બરફ તોડવાનો અવાજ.
હલનારા પડછાયાઓનો અવાજ.
અંદરથી આ બધું આવે છે.
કાળજું અંદર મૂકીને બહાર કઠેડાને કાંઠે ઊભી છું.
હું થઈ જાઉં છું એક સૂક્ષ્મ સોય
બરફમાં રોપેલી…બધિર રસ શોષી લેનારી.
.
સામેનાં વૃક્ષોમાંથી રસવાહિનીનો ધો-ધો પ્રવાહ.
ઝાડની પાછળ ચાંદનીની ગતિનો ઢળતો સ્પર્શ.
તાણેલા અંધકારમાંથી પડછાયાની ચૂપચાપ ગતિ.
સામેથી આ બધું આવે છે. અનુભવું છું.
કઠેડા પર ઘટ્ટ રોપેલા મારા હાથ
પહોંચ્યા છે કઠેડાના ઝાડના મૂળને.
અને પગલાં ભીંજાય છે પાતાળગંગાના મૃત્યુધરામાં.
.
કોઈ હળવેથી ખભા પર હાથ મૂકે છે…
ભાષા કળ્યા પહેલાં જ હું હોઉં છું તો પણ
નથી જેવી થઈ જાઉં છું.
.
( ઈન્દિરા સંત, અનુ. સુરેશ દલાલ )
.
મૂળ કૃતિ : મરાઠી
