દોડતો કેવો રહ્યો એ દરબદર
જિંદગી ! હાંફી રહી કારણ વગર !
ભર વસંતે એટલો મ્હોરી ઊઠું
કે પછી ફરકે નહીં કો, પાનખર.
વૃક્ષની ડાળે નિરાંતે ઝૂલતું,
ક્યાં ગયું એ માતબર લીલું નગર ?
કેદ કરવું મારે આખું વિશ્વ, પણ
દ્રષ્ટિ આપી તે ય પાછી માપસર
મન થયું બસ એટલે આવી પડી
ઘર નથી, તો કાફી છે મીઠી નજર.
ચાર ભીંતોને તમે જ્યાં ઘર કહ્યું
ત્યાં અમે જીવી લીધું બસ ઘર વગર.
મૌનના સંવાદ એવા બોલકા,
ખાલીપો મુજ થૈ ગયો બસ તરબતર.
શબ્દ સાથે હર ક્ષણે જીવી મરી,
આ હયાતી એટલે થૈ ગઈ અમર.
( પ્રજ્ઞા દી. વશી )