જ્યાં સુધી જાય નજર જાગે છે,
એમ આ અશ્રુસભર જાગે છે.
પાંપણો પર સજાવી શમણાંને,
એ હરેક પળ ને પ્રહર જાગે છે.
આજ કંઈ એનું સ્મરણ છે ઓછું,
દર્દની ધીમી અસર જાગે છે.
શાશ્વત એ તરસ બુઝી જાશે,
આ અધર પર એ અધર જાગે છે.
દોડતું, હાંફતું ને અથડાતું,
આ અજંપાનું નગર જાગે છે.
જ્યાં સુધી ફરશે મણકાં માળાના,
ત્યાં સુધી એની જિકર જાગે છે.
લે કલમ હાથમાં હનીફ હવે,
શે’ર કહેવાનો હૂનર જાગે છે.
( હનીફ સાહિલ )