આખરી આ શ્વાસનું બંધન હતું, છૂટી ગયું,
આ જગતની સાથનું અંજળ હતું, છૂટી ગયું.
વેંત જેવું હું નમ્યો તો હાથ જેવું એ નમ્યો,
ઓગળ્યો દિલનો અહમ અંતર હતું છૂટી ગયું.
જ્યારથી પરચો થયો છે પ્રેમની તાકાતનો,
લોહી તરસ્યું હાથમાં ખંજર હતું છૂટી ગયું.
કર્મ એનું એ જ કર્તા, જ્ઞાન એ લાધ્યા પછી,
પુણ્ય શું ને પાપ શું ? મંથન હતું છૂટી ગયું.
સાવ ક્ષુલ્લક મોહમાં પરવશ રહ્યો ‘અક્ષર’ સદા,
માણવા સુંદર જગત, અંબર હતું છૂટી ગયું.
( સુભાષ પંચોલી ‘અક્ષર’ )
