મને હજીયે સંભળાય છે
ગરમ ગરમ શ્વાસનું એ લયબદ્ધ સંગીત !
તારા પ્રત્યેક ચૂંબનની સાથે,
મારા હાથમાંથી સરકતી ગયેલી…
રેશમી મુખવટાની લગામો.
.
તારા દરેક આલિંગન સાથે
મેં મારી જાતને તારી વધુ ને વધુ નજીક,
તદ્દન – નજીક
અનુભવી હતી..
.
…..ધુમ્મસ બધું જ હટી ગયું હતું !
ને
એ ઝાકળભીની સવારના સૂર્યોદય સમયે
મેં
તારો હાથ મજબૂતીથી પકડીને
ઘસઘસાટ ઊંઘી જવાની ભૂલ કરી
મને લાગ્યું કે તારા વિશાળ બાહુ પર મૂકાયેલું
મારું માથું તદ્દન સલામત છે
કમરામાં પડદા ખેંચીને કરેલા આછા અંધારામાં
મને લાગ્યું કે
તડકો હવે નહીં જ આવે !
.
પણ..
.
…સવારે
મને સમજાયું,
કે
એ આખીયે ઘટના
જિદે ચડેલા બાળકને મનાવવા માટેની
‘મેચ્યોર’ અને ‘સાવધ’
રમત માત્ર હતી.
…હતી ને ?!
.
( કાજલ ઓઝા વૈદ્ય )