પ્રિય,

‘તું મારો ને હું તારી’- એમ તો

હૃદયની લાગણીઓ પ્રદર્શિત કરવા માટે

આવાં વાક્યોની જરૂર પડે ખરી.

પણ પછી આ જ વાક્યો લાગવા માંડે છે

અનાવશ્યક અને જૂનાં !

અને પછી તો આવાં વાક્યો બોલવાં એટલે

જાણે સંબંધોનું અપમાન જ.

કારણ જેમ જેમ સંબંધ વિકસે છે

તેમ શબ્દો ખરી પડે છે સાવ હળવાશથી.

એ જ ખરી પડેલા શબ્દો એકઠા કરવાનો

મેં કરેલો આ પ્રયાસ.

શબ્દરૂપે ફરી એક વાર જીવવાનું કેટલું ફાવશે,

ખબર નથી.

આપણા સહવાસમાં વણાઈ ગયેલી ક્ષણો

જીવંત શબ્દોમાં મહેકશે તે મને ગમશે.

કારણ કે તું છે જ એવો.

તું જેટલી સહજતાથી સમાઈ ગયો મારામાં

તેટલી જ સહજતાથી મારે

ખીલવવાં છે શબ્દફૂલો.

કંઈક ભૂલ થઈ જાય, કંઈક ખૂંચે, ખટકે, ગમતું ભુલાઈ જાય,

તો પ્રિય, તું છે જ ક્ષમા કરવા માટે.

ક્ષણો તારી શબ્દો તારા થકી.

પ્રશ્નો તારા ઉત્તરો તારા થકી

સર્વસ્વ તારું જ અને તને જ સમર્પણ !

 .

( હેમા લેલે, અનુ. ડો. શેફાલી થાણાવાલા )