પ્રિય,
‘તું મારો ને હું તારી’- એમ તો
હૃદયની લાગણીઓ પ્રદર્શિત કરવા માટે
આવાં વાક્યોની જરૂર પડે ખરી.
પણ પછી આ જ વાક્યો લાગવા માંડે છે
અનાવશ્યક અને જૂનાં !
અને પછી તો આવાં વાક્યો બોલવાં એટલે
જાણે સંબંધોનું અપમાન જ.
કારણ જેમ જેમ સંબંધ વિકસે છે
તેમ શબ્દો ખરી પડે છે સાવ હળવાશથી.
એ જ ખરી પડેલા શબ્દો એકઠા કરવાનો
મેં કરેલો આ પ્રયાસ.
શબ્દરૂપે ફરી એક વાર જીવવાનું કેટલું ફાવશે,
ખબર નથી.
આપણા સહવાસમાં વણાઈ ગયેલી ક્ષણો
જીવંત શબ્દોમાં મહેકશે તે મને ગમશે.
કારણ કે તું છે જ એવો.
તું જેટલી સહજતાથી સમાઈ ગયો મારામાં
તેટલી જ સહજતાથી મારે
ખીલવવાં છે શબ્દફૂલો.
કંઈક ભૂલ થઈ જાય, કંઈક ખૂંચે, ખટકે, ગમતું ભુલાઈ જાય,
તો પ્રિય, તું છે જ ક્ષમા કરવા માટે.
ક્ષણો તારી શબ્દો તારા થકી.
પ્રશ્નો તારા ઉત્તરો તારા થકી
સર્વસ્વ તારું જ અને તને જ સમર્પણ !
.
( હેમા લેલે, અનુ. ડો. શેફાલી થાણાવાલા )
સ્વીકાર્ય…!!!
સ્વીકાર્ય…!!!