મને જિંદગીનો – મુકેશ જોષી

.

સવારે નિહાળો તો ઝાકળ શી તાજી

બની જાય સાંજે ગુલાબી ગુલાબી

ભરે રાતરાણી મહેકદાર પહેરો

મને જિંદગીનો ગમે ખૂબ ચહેરો

 .

કદી ઉલઝનોથી દુણાયેલી રાતો

કદી જિસ્મ સળગી ઊઠે એવી વાતો

કદી તો હવાના ફૂંફાડાઓ ધરખમ

કદી તાલ તૂટે ડૂબી જાય સરગમ

છતાં સૂર ગમતો ઊઠે ક્યાંક ગહેરો

મને જિંદગીનો ગમે ખૂબ ચહેરો

 .

ધધકતી જવાની અને ગર્મજોશી

ઉલાળા ઠરે આંખના નિત્ય દોષી

કદી છેડવાની કદી છોડવાની

રહે આંખ ખાલી એ પરીઓ વિનાની

છતાં કો પરીએ કહ્યું સ્હેજ ઠહેરો

મને જિંદગીનો ગમે ખૂબ ચહેરો

 .

અંતે ઉદાસી જીતી જાય મારી

અને યાદ કરપીણ મારે કટારી

અંતે તરસનું તીણું તીર વાગે

બદન હોય બેહોશ ને જીવ માગે

કોઈ સ્મિતની તોય મોકલતું લ્હેરો

મને જિંદગીનો ગમે ખૂબ ચહેરો

 .

( મુકેશ જોષી )