સૂરજને જોવાની તાલાવેલીમાં

આખી રાત જાગીએ

ને પછી

સૂરજ વગરનું સવાર પડે !

આખી રાત

આકાશના મધપૂડાને નિચોવ્યા કરીએ

મધમાખોના ડંખ સહીએ

ને પછી સવારમાં

કાણો પડિયો ચાટવા મળે !

પંખીને પામવા

પહેરેલું વસ્ત્ર નાખીએ

ને

ભાયગ આગળ ભોંઠા પડીએ !

જિંદગીને ખભે બેસાડીને

જાળવી જાળવી ચાલીએ

ને ચાલી ચાલી આવીએ

આખરે તો

એક નાજુક ટેકે ટેકવાઈ રહેલી

મરણની ભેંકાર ભેખડ ઉપર !

આપણી ધારણાઓની ધાર

વારે વારે વાગ્યા કરે

ને આપણે

લોહીલુહાણ…લોહીલુહાણ…

 

( જયન્ત પાઠક )