આજ સુધી,
લોકો મને મળવા આવે ત્યારે હું કહેતી :
જુઓ, મારું ઘર કેટલું સુંદર છે !
ઘરમાં મેં સંગ્રહેલી વસ્તુઓ કેટલી કલાત્મક છે !
મારાં બાળકો કેવાં હોશિયાર ને તેજસ્વી છે !
.
મારાં કાર્યોમાં મેં કેટલી બધી સિદ્ધિ મેળવી છે !
લોકોમાં મારી કેટલી પ્રશંસા થાય છે !
સીધી કે આડકતરી રીતે આ બધું હું કહેતી
અને મારી આ આવડતો પર હું ફુલાતી.
.
અથવા, હું કહેતી કે :
જુઓ, મારા શરીરમાં કેટલી વ્યાધિઓ છે !
મારાં સ્વજનો કેટલાં સ્વાર્થી છે !
લોકો કેટલાં કૃતઘ્ન છે !
મેં આખી જિંદગી પામાણિકતાથી કામ કર્યું
અને બીજાઓને માટે જાત ઘસી નાખી
પણ મને ક્યારેય એનો બદલો મળ્યો નહિ.
.
હું આમ કહેતી અને આ બધી બાબતો માટે
લોકોનો, કે નસીબનો, કે ભગવાન, તમારો વાંક કાઢતી.
.
પછી એક સ્નિગ્ધ પ્રભાતે ઝળહળ કરતો સૂરજ ઊગ્યો,
અને સુક્કાં તરણાં સોનાવરણાં થઈ ગયાં.
.
હવે મને કોઈ કાંઈ પૂછે તો હું ચુપ રહું છું
દુનિયાની બજારમાં મને શું મળ્યું ને શું નહિ,
એ વાત હવે મને અડતી નથી.
.
હવે મારું મન આખોયે વખત
તમારા દિવ્ય પ્રેમમાં નાહેલું, મૃદુ ને સભર રહ્યા કરે છે.
.
અંતરતમ આનંદની વાત કોને કરી શકાય ?
પણ તમે જાણો છો, પ્રભુ !
અને એટલું પૂરતું છે.
.
( અજ્ઞાત )
મોરપીંછ 