ક્યાં છે તું
કહીને એ વળગ્યો
એનો શ્વાસ મારા ગાલે
એની આંગળી
એના હાથ
કશું જ નહીં સાંભળવાના
મિજાજમાં
એ મને આટલી હદનું ઝંખે
હું એને આટલું આટલું ઝંખું
જે કંઈ
તૂટ્યું-ફૂટ્યું
તેને સાંધી દેતું
સડ્યું-મર્યું
તેને વીસરાવી દેતું
આપણું સાંનિધ્ય
આ બધું
કેટલાય દિવસે પહેલી વાર
ધરતીકંપની તારાજી પછી.
( નીતા રામૈયા )