થાકીને લોથપોથ થઈને સૂઈ જાઉં ત્યાં ઊઘડે કંઈ અણજાણી બારીઓ
લીલાંછમ જંગલને… શ્વેત શ્યામ વાદળને… ઝરણાને ફૂલોની ક્યારીઓ
.
દા’ડાની દોડધામ ફંગોળી
સંધ્યાના પાલવમાં માથું હું ઢાળું
હળવો ફૂલ હળવો ફૂલ હળવો ફૂલ
થઈને હું મારામાં સિંચું અજવાળું
.
ઈરે અજવાળાની દોરીથી બાંધું હું મખમલિયા સપનાંની ભારીઓ
થાકીને લોથપોથ થઈને સૂઈ જાઉં ત્યાં ઊઘડે કંઈ અણજાણી બારીઓ
.
સૂરજના ઊગવા કે આથમવા
બન્નેમાં અમને ના ભેદ કંઈ જ લાગે
બન્નેથી આભલાને મળતી રતાશ
અને બન્નેથી ભાવવિશ્વ જાગે…
.
બન્ને પર ઓળઘોળ થાતા પારેવડાને, ઓળઘોળ થાતા અલગારીઓ
થાકીને લોથપોથ થઈને સૂઈ જાઉં ત્યાં ઊઘડે કંઈ અણજાણી બારીઓ
.
( ભરત ઠાકોર )