પોપચાના શ્હેરમાં સપનાં હતા ને હું હતો,
આંખમાં મધરાતના ટહુકા હતા ને હું હતો.
.
તારલાની માછલીઓ સૂર્ય કાળો ફોલતી,
ને સવારે રક્તના દરિયા હતા ને હું હતો.
.
શબ્દના ગુલમ્હોર નીચે બે ઘડી બેસી ગયા,
પ્રેમની ભાષા હતી, કિસ્સા હતા ને હું હતો.
.
ચીસ ભમરાની ઢળેલી પુષ્પરંગી ખીણમાં,
ગૂંજતી એ મ્હેકના પડઘા હતા ને હું હતો.
.
જિન્દગીમાં દર્દની વણઝાર ચાલી જાય છે,
આંસુઓની રેત પર પગલા હતા ને હું હતો.
.
ચાંદનીની ટ્રેન પૂનમ સ્ટેશને ઊભી રહી,
એ ગગનમાં ચંદ્રના પાટા હતા ને હું હતો.
.
વાદળી “બેન્યાઝ” મુન્નીબાઈની વરસી પડી,
ઠુમરીમાં એ દર્દના છાંટા હતા ને હું હતો.
.
( બેન્યાઝ ધ્રોલવી )
