પોપચાના શ્હેરમાં સપનાં હતા ને હું હતો,

આંખમાં મધરાતના ટહુકા હતા ને હું હતો.

 .

તારલાની માછલીઓ સૂર્ય કાળો ફોલતી,

ને સવારે રક્તના દરિયા હતા ને હું હતો.

 .

શબ્દના ગુલમ્હોર નીચે બે ઘડી બેસી ગયા,

પ્રેમની ભાષા હતી, કિસ્સા હતા ને હું હતો.

 .

ચીસ ભમરાની ઢળેલી પુષ્પરંગી ખીણમાં,

ગૂંજતી એ મ્હેકના પડઘા હતા ને હું હતો.

 .

જિન્દગીમાં દર્દની વણઝાર ચાલી જાય છે,

આંસુઓની રેત પર પગલા હતા ને હું હતો.

 .

ચાંદનીની ટ્રેન પૂનમ સ્ટેશને ઊભી રહી,

એ ગગનમાં ચંદ્રના પાટા હતા ને હું હતો.

 .

વાદળી “બેન્યાઝ” મુન્નીબાઈની વરસી પડી,

ઠુમરીમાં એ દર્દના છાંટા હતા ને હું હતો.

 .

( બેન્યાઝ ધ્રોલવી )