આકાશમાં વાદળાં

તળાવમાં કમળની કળી

હવામાં તરતાં ઘાસનાં તણખલાં

જાંબુડાની ડાળીએ વળગેલો કલશોર

ને સોડમાં જંપેલું બાળક

ક્યારેક “કંઈક બનશે”ની અપેક્ષામાં

થોડી થોડી વારે આવું બધું

જોયા કરું છું

હાથગાળી નીચે સૂતેલા શ્વાનની જેમ.

( નીતા રામૈયા )

तुम अपना रंज-ओ-गम, अपनी परेशानी मुझे दे दो

तुम्हें उन की कसम, ये दुख ये हैरानी मुझे दे दो

मैं देखूं तो सही, दुनिया तुम्हें कैसे सताती है

कोई दिन के लिए अपनी निगहबानी मुझे दे दो

ये माना मैं किसी काबिल नहीं हूँ ईन निगाहों में

बुरा क्या है अगर ईस दिल की वीरानी मुझे दे दो

वो दिल जो मैंने माँगा था मगर गैरों ने पाया था

बडी शै है अगर उस की पशेमानी मुझे दे दो

( साहिर लुधियानवी )

[निगहबानी – देख रेख, वीरानी – उजडापन, पशेमानी – पछ्तावा]

દિવસો જુદાઈના જાય છે એ જશે જરૂર મિલન સુધી;

મારો હાથ ઝાલીને લઈ જશે, મુજ શત્રુઓ જ સ્વજન સુધી.

ન ધરા સુધી ન ગગન સુધી, નહીં ઉન્નતિ ન પતન સુધી,

ફકત આપણે તો જવું હતું, બસ એકમેકના મન સુધી.

હજી પાથરી ન શક્યું સુમન, પરિમલ જગતના ચમન સુધી,

ન ધરાની હોય જો સંમતિ, મને લૈ જશો ન ગગન સુધી.

છે અજબ પ્રકારની જિંદગી, કહો એને પ્યારની જિંદગી,

ન રહી શકાય જીવ્યા વિના, ન ટકી શકાય જીવન સુધી.

તમે રાંકના છો રતન સમા, ન મળો હે અશ્રુઓ ધૂળમાં,

જો અરજ કબૂલ હો આટલી તો હ્રુદયથી જાઓ નયન સુધી.

તમે રાજરાણીના ચીર સમ, અમે રંક નારની ચૂંદડી!

તમે બે ઘડી રહો અંગ પર, અમે સાથ દઈએ કફન સુધી.

જો હ્રદયની આગ વધી “ગની” તો ખુદ ઈશ્વરે જ ક્રુપા કરી,

કોઈ શ્વાસ બંધ કરી ગયું, કે પવન ન જાય અગન સુધી.

( ગની દહીંવાલા )