પાણીને પાણી ડુબાડે એવું પાણી જોઈએ,
પાણીથી પાણી ઉગાડે એને માણી જોઈએ.
.
પાણીને પણ માનવી જેવું જ મન કૈં હોય છે,
ચાલ, એને હાથ હળવે ઝાલી નાણી જોઈએ.
.
ધોધરૂપે ધસમસ પડે છે, પથ્થરો તોડી રહે,
હોય છે રેશમ સમું એ, ચાલ તાણી જોઈએ.
.
વાદળ ઉપર વાદળ પહેરી ગર્જતું ને દોડતું,
કોની પરે એ કેટલું વરસ્યું પ્રમાણી જોઈએ.
.
બર્ફમાં પામી રૂપાંતર ઊંઘતું ને જાગતું,
એ સમજવા હાથને પણ સ્પર્શની વાણી જોઈએ.
.
સમજાય જીવાનામૂલ્ય તો હાથમાં પાણી લીઓ,
શ્વાસ ને ઉચ્છવાસની સાચી કમાણી જોઈએ.
.
( યોસેફ મેકવાન )
ગજબ ધ્યાનસ્થ છું બાહર ને ભીતર આગ સળગે છે,
ન આવે ખ્યાલ સુદ્ધાં એમ જબ્બર આગ સળગે છે.
.
ડરી જાશે, તો શ્વાસો જાણતા બધ્ધું ઠરી જાશે,
હ્રદયના નામ પર એવી નિરંતર આગ સળગે છે.
.
પછી રોકાય ક્યાંથી બોલ સંસારી, એ અલગારી,
ગયું દેખાઈ જેને કે ઘરેઘર આગ સળગે છે.
.
પછી અદ્રશ્ય કોઈએ હાથ સાચવતો રહે, એને,
સતત આઠે પ્રહાર જ્યારે ખરેખર આગ સળગે છે.
.
તણખલાને ય આવે આંચ ના સંભાળતો – જોતો,
તકેદારી સ્વયમ રાખે છે ઈશ્વર આગ સળગે છે.
.
અને જે કૈ બચી જાતું બધું સોનું બની જાતું,
આ ચપટી રાખમાં મિસ્કીન સધ્ધર આગ સળગે છે.
.
( રાજેશ વ્યાસ “મિસ્કીન” )
(Devansh Raval, Valsad as Kanha)
.
દૂરથી
વહી આવતા
વાંસળીના સૂરનો
હળવોક
સ્પર્શ થતાં જ
વાંસવનમાં
વાંસ વાંસને
ફૂટ્યા ફૂલ !
*
પહાડ આ ઊઠાવવાને પ્રેમનો;
આંગળી મેં કૃષ્ણની માગી હતી.
*
મારગ
.
નથી મારા માથે ટોપલો.
નથી ટોપલામાં નવજાત કાનુડો.
નદીમાં ઊમટેલાં
ગાંડાતૂર પૂર જોઈને જ
ઝંપલાવ્યું’ તું આ…મ…
ને તોય
કેમ આ પાણી
બે ભાગમાં વહેંચાઈ જઈને
કરી આપે છે મારગ ?!
ક્યાં લઈ જવા ?!
.
( યોગેશ જોષી )
જ્યારે બજરંગબલી જાગશે !
લંકામાં આગ ફરી લાગશે, જ્યારે બજરંગબલી જાગશે !
એક ગદામાં જુઠ્ઠાણું ભાંગશે, જ્યારે બજરંગબલી જાગશે !
સેવા હનુમાન કરે એવું ઈચ્છો છો તો પહેલા તો લઈ આવો રામ
ભાગેલી નહીં એ તો જાગેલી જીન્દગીના દોડી દોડીને કરે કામ
ચરણરજ એની એ માથે ચડાવશે ને બેસવાનું સામેથી માંગશે
જ્યારે બજરંગબલી જાગશે !
આ તો છે આખ્ખી’યે દુનીયાના દાદા ને દાદાને સળીયું ના હોય
વિકૃતિ જન્મે જ્યાં એવા દિમાગની તો સાફ સૂફી કરો ધોઈ ધોઈ
મંદિરને બદલે શોકેશ બની જાશે ત્યાં જેને હનુમંતપણું ત્યાગશે
જ્યારે બજરંગબલી જાગશે !
(કૃષ્ણ દવે)
એક એકલતા મને તારા સુધી લઈ જાય છે,
પણ પછી હું એકલો પાછો ફરી શકતો નથી.
તું કહે તો યાર સાતે સાગરો ખેડી શકું,
માત્ર તારી આંખમાં સહેજે તરી શકતો નથી.
કાળના ખાલીપણાનો પણ પુરાવો એ જ કે-
કોઈના અવકાશને ક્યારેય ભરી શકતો નથી.
તું જશે તો આ જગત જાણી જશે તારા વગર,
હું જીવી શકતો નથી ને હું મરી શકતો નથી.
સ્વપ્ન છું કે અશ્રુ છું બસ આ દ્વિધાને કારણે,
બોજ છું પાંપણ ઉપર, તો પણ સરી શકતો નથી.
( કુમાર જૈમિની શાસ્ત્રી )
ગોકુળમાં ઝૂરતી રાધા ને
મીરાં થઈ છે દીવાની મેવાડમાં,
મથુરામાં માધવને પૂછો કે કેટલાં
શમણાં છે પાંપણની આડમાં ?
રાધાનાં શમણાં થઈ જાયે સાકાર
પછી મીરાંની ભક્તિનું શું ?
મીરાં ધારોકે કરે વૈતરણી પાર
તો રાણાની આસક્તિનું શું ?
ક્યારેક આંગળીએ ઊંચકો ગોવર્ધન
ક્યારેક જઈ બેસો છો પહાડમાં
મથુરામાં માધવને પૂછે કે કેટલાં
શમણાં છે પાંપણની આડમાં ?
ગોધૂલી ટાણે ઝાલર બજે ને
પછી વાંસળીના સૂર રેલાય,
ગોકુળ, મથુરા, વૃન્દાવન, દ્વારકા
બધે તારી જ ફોરમ ફેલાય.
રાધા ને મીરાં તો જીભે ચઢી
સોળ-સહસ્ત્ર ધબકે છે નાડમાં…
મથુરામાં માધવને પૂછે કે કેટલાં
શમણાં છે પાંપણની આડમાં ?
( દિનેશ ડોંગરે )
શબ્દ આવ્યા હોય તારા શ્વાસ લૈ,
આ હવા તારી ફરે સુવાસ લૈ.
પાંપણો ખૂલી રહી અંધારમાં,
ક્યાં ગયા છો આંસુનો અજવાસ લૈ ?
થોડુંક નીચે નમ્યું’તું ડાળ પર,
પંખી તો ઊડી ગયું આકાશ લૈ.
તોય હું મૃગજળ સુધી પહોંચ્યો નહીં-
કેટલા જનમોની જૂની પ્યાસ લૈ.
દાટવાને ક્યાંય મળતી ક્યાં જગા ?
ક્યારનો ઊભો હતો હું લાશ લૈ.
( મનીષ પરમાર )