આજથી હું ખિસ્સામાં પેન નહીં, છરી રાખીશ.
મારાં સફેદ ઈસ્ત્રીબંધ વસ્ત્રોને મેં આગ લગાવી છે.
હવે ધીમે ધીમે બ્હીતાં બ્હીતાં બોલે તે હું નહીં
એક શબ્દ બોલીશ ને આખો મહોલ્લો ધ્રુજી ઊઠશે.
કોણ લાંચ માગે છે ? – મારી સામે લાવો.
એનાં કાંડાને હું કાપી નાખીશ.
કોણ રસ્તામાં સૌભાગ્યવતીના ગળામાંથી મંગળસૂત્ર ખેંચી ભાગી
જાય છે ?
લાવ, એની ગરદન મરડી નાખું.
કોણ છે એ નફ્ફટ ટેક્સી-ડ્રાઈવર
જે માંડમાંડ ઊભા રહેતા દર્દીને હોસ્પીટલ લઈ જવાની નિષ્ઠુર
ના પાડે છે ?
ઊભો કરો એને મારી સામે,
એની ટેક્સીની સાથે એને જીવતો જલાવી દઈશ હું !
ક્યાં છે પેલો દાદો જે દૂરથી એકનજરથી
લોકોને ફફડતા રાખી ઘરમાં ગોંધી રાખે છે, શિયાવિયા કરાવે છે ?
અહીં લાવો, એની જાંઘ ફેડી, માંસના ટુકડા શિયાળવાંને ફેંકીશ.
નિર્દોષોને ત્રાહિ ત્રાહિ કરાવતી કોર્ટની કચેરીને તાળાં લગાવો.
કોણ સુફિયાણી વાતો કરે છે ? કોણ જુઠ્ઠાં વચનોથી લોકોને
છેતરે છે ?
આંખે પાટા બાંધી એ સૌને એક લાઈનમાં ઊભા કરો
એકએકને બંદૂકની ગોળીથી ઉડાવી દેવા માંગુ છું.
આજની રાત મને રોકશો નહીં.
હું ઈસુને દફનાવીને આવ્યો છું.
.
( વિપિન પરીખ )