આનંદનું મહોરું પહેરીને દુનિયાને હસાવી જાણું છું

હે ખુદા! કહે તું જ હવે હું કેવું નિભાવી જાણું છું

નિશ્વાસભર્યા આ સંસારે જો બે ઘડી શ્વસવાય મળે

શ્વાસોના સુંદર ઉપવનનું ગોકુળ બનાવી જાણું છું

રાધાની મળે જો ગાગર તો યમુના નદી કૈં દૂર નથી

વિરહના લાંબા અણસારે હું સૂર સજાવી જાણું છું

ડોકાઈ શકું જો શબ્દ બની ગીતોની રમઝટ જામી જશે

આરોહ તમે જો છેડી લો અવરોહ જમાવી જાણું છું

( માધુરી દેશપાંડે )

દરિયો

દોડી દોડીને

હાંફી

ગયો

છે

તેથી જ

તેનું

મોં

ફીણ ફીણ

થાય

છે !!

 

( રજની પાઠક )

મોસમની વાત મને એટલી ગમે કે,

થાય રોજ રોજ હો નવી મોસમ.

મારે શું ખોટ? તારાં વાત ને વિચાર

મારા હૈયાને મન નવી મોસમ.

વર્ષા, વસંત ને હેમંત–બધીયે

તારી નજરૂનાં આછા અણસાર;

તારી બે આંખો તો ચાંદો સૂરજ

એને વશ થઈ ઘૂમે સંસાર.

રોજ મારી આંખોમાં તું નજરૂ પરોવે,

ઊગે હૈયામાં રોજ નવી મોસમ.

બળબળતા વૈશાખે, ભડભડતા તાપમાં

શ્વાસ તારો ચંદન થઈ મહેંકે;

તારો પ્રશ્વાસ હું શ્વાસમાં લઉં ને મારે

રોમ રોમ ચંદન વન મહેંકે.

તારું એકાંત કે તારું મિલન બધું

તારું; મન મારે; નવી મોસમ.

( ડો. નીલા જાની, રાજકોટ )

સાંજ પડ્યે

થાક્યો પાક્યો ઘેર આવું છું.

ડેલી ખોલીને જોઉં છું.

આજે તો કોઈનો પત્ર હશે જ

પણ…

લથડતા પગે બારણું ખોલવા જાઉં છું

ત્યાં જ ફળિયામાંના પીપળાનું

એક નકશીદાર પાંદડું ખરીને પડે છે.

સાવ મારા પગની પાસે જ !

 

( યજ્ઞેશ દવે )

તું વ્રુક્ષનો છાંયો છે, નદીનું જળ છે

ઊઘડતા આકાશનો ઉજાસ છે;

તું મૈત્રી છે.

તું થાક્યાનો વિસામો છે, રઝળપાટનો આનંદ છે

તું પ્રવાસ છે સહવાસ છે:

તું મૈત્રી છે.

તું એકની એક વાત છે, દિવસને રાત છે

કાયમી સંગાથ છે:

તું મૈત્રી છે.

હું થાકું છું ત્યારે તારી પાસે આવું છું

હું છલકાઉં છું ત્યારે તને ગાઉં છું

હું તને ચાહું છું:

તું મૈત્રી છે.

તું બુધ્ધનું સ્મિત છે, તું મીરાંનું ગીત છે

તું પુરાતન તોયે નૂતન અને નીત છે

તું મૈત્રી છે.

તું વિરહમાં પત્ર છે, મિલનમાં છત્ર છે

તું અહીં અને સર્વત્ર છે:

તું મૈત્રી છે.

તું સ્થળમાં છે: પળમાં છે:

તું સકળમાં છે અને તું અકળ છે

તું મૈત્રી છે.

( સુરેશ દલાલ )

Happy  Friendship  Day

દરિયાના પાણીની છાલક લાગેને પછી દરિયો ભરાય મારી આંખમાં,

દરિયા જેવો હું પછી દરિયો થઈ જાઉં અને મોજાંઓ ઉછળે છે હાથમાં.

લીલ્લેરાં સપનાંઓ છીપલાં બનીને

મારી આંખોની જાળ મહીં આવે,

ઊછળતાં મોજાંનાં ફીણ મારી કાયાને

હળવેરા હાથે પસવારે,

ભાળે નહીં કોઈ એમ હલ્લેસાં સઘળાંયે ભીડી દઉં છું મારી બાથમાં.

ઘૂઘવતા સાગરના પાણીનો સંગ

અને ઘૂઘવતા સાગરની માયા,

કાંઠાની સોનેરી રેતીનો રંગ

અને સોનેરી રેતીની કાયા,

મારામાં ઊછળતો દરિયો વેરાય પછી ઊંબર-ફળીને આખા ગામમાં.

( અરૂણ દેશાણી )

મારો સમય તમારી પ્રતીક્ષા બની ગયો  

હું તો હજી ઊભો જ છું રસ્તો વહી ગયો 

એથી તો મારા લોહીમાં લીલી વ્યથા વહે 

ગુલમ્હોરને હું આંસુની સાથે જ પી ગયો  

તારા સ્મરણની એક ક્ષણ ટહુકી ઊઠી અને-  

ઘરની સફેદ ભીંત પર થાપો પડી ગયો  

મારું બયાન એ રીતે કીધું નદી સમક્ષ  

એક ખાલી નાવ સોંપીને, પાછો ફરી ગયો  

અગ્નિપરીક્ષામાંથી તો થઈ ગઈ પસાર પણ  

આ મારી લાગણીને ધુમાડો નડી ગયો.

 

( હર્ષદ ત્રિવેદી )

तारों की झिलमिल से

कोई बिछुडा दिल यदि मिलता है तो मिल लेने दो.

 

तुम ने था जो दीप जलाया

साँझ हुई तो वह घबराया

तम-किरणों की घुल-मिल में

नव-दीपक कोई जलता है तो जल लेने दो.

तुम ने था जो फूल खिलाया

वह तो पतझर में मुरझाया

मन सावन की रिमझिम से

यदि नया सुमन कोई खिलता है, खिल लेने दो.

नभ से जो सरिता है आयी

उस से प्यास नहीं बुझ पायी

आँसू की निर्मल कल-कल से

कोई गंगा ढलती है तो ढल लेने दो.

अब तक जो हैं गीत सुनाये

वे मेरे थे या कि पराये

उन गीतों की सरगम से

यदि कोई पीडा हँसती है तो हँस लेने दो.

( मुनि रूपचन्द्र )

 દેવો અને દાનવોએ સરળ કરી નાખ્યો

તે પહેલાંનો સમુદ્ર મેં જોયો છે

મેં વડવાનલના પ્રકાશમાં પાણી જોયા છે.

આગ અને ભીનાશ છૂટા પાડી ન શકાય.

ભીંજાવું અને દાઝવું એ એક જ છે.

સાગરને તળિયેથી જ્યારે હું બહાર આવું

ત્યારે મારા હાથમાં મોતીના મૂઠા ન હોય

હું મરજીવો નથી

હું કવિ છું

જે છે તે છે કેવળ મારી આંખોમાં.

( સિતાંશુ યશચંદ્ર )

અમે મળીએ છીએ ત્યારે

માત્ર વરસાદની મોસમ હોય છે

અને અમે મન મૂકીને પલળીએ છીએ

ગ્રહો બહુ જ નબળા થઈ જશે ત્યારે

કે બિલાડી આડી ઊતરશે ત્યારે

કે ડાબી આંખ ફરકશે ત્યારે

વીજળી અમારા પર ત્રાટકશે જ

પણ એથી પલળવાનું થોડું જ ગુમાવાય છે !

( ઉત્પલ ભાયાણી )